„Kochanie, pamiętaj, że rodzice zawsze mają rację i chcą dla Ciebie, tego co najlepsze!”…  Czy aby na pewno? To, co się liczy dla nas, nie musi się liczyć dla innych, nawet jeżeli jesteśmy sobie bliscy. Inni niekoniecznie kochają to samo co my, czy nienawidzą tego, co my. Nasza prawda bywa dla nich kłamstwem.

​

Człowiek stworzony jest do tego, by szukać prawdy, a nie by ją posiadać. Mimo to, bliskie jest nam błądzenie w ciemnościach w poszukiwaniu prawdy odczuwanej, lecz nieuchwytnej, głębokie pragnienie oraz przeplatające się ze sobą okresy wiary i zwątpienia, które poprzedzają jasne i pełne zrozumienie. Zrozumienie, które mówi, że gdy zamykają się jedne drzwi do szczęścia, otwierają się inne, ale my patrzymy na pierwsze drzwi tak długo, że nie widzimy tych drugich. A wystarczy tylko raz zobaczyć piękno szczęścia na twarzy drugiej osoby - którą jest nasze dziecko - aby wiadomym było, że dla człowieka nie może być innego powołania, jak wzbudzanie tego światła na twarzach otaczających nas ludzi. Nie ważne ile sobie dajemy naszym dzieciom, mało czy dużo… ważne czy to co dajemy, jest WIELKIE.